Bartosz Swoboda miał trudne zadanie, jako badacz wyraźnie zafascynowany zagadnieniami ekfrazy musiał znaleźć skuteczne rozwiązanie, aby określić problem badawczy. Zrobił to znakomicie, połączył ekfrazę z doświadczeniem estetycznym i doświadczeniem języka. Jest to coś, co zaważyło na odkrywczym charakterze rozprawy i wymusiło także wypracowanie na wskroś interdyscyplinarnych narzędzi opisu: filozofia i estetyka łączą się tu z historią i teorią literatury, a także z historią sztuki i krytyką artystyczną. Interdyscyplinarność nie jest tu po prostu gadżetem wyciągniętym z ministerialnych czy instytucjonalnych zaleceń, ale prawdziwą koniecznością (…). Interdyscyplinarność autentycznie służy tu przełamywaniu cezur i cenzur między poszczególnymi dyscyplinami – Bartosz Swoboda poradził sobie doskonale z wypracowaniem metajęzyka swojej rozprawy, w którym harmonijnie łączą się problemy wiedzy o sztuce, filozofii i literaturze.